Film "HIDE AND SEEK" został dość oryginalnie przetłumaczony w naszym kraju na "SIŁA STRACHU", choć jednocześnie przyznaje, że powstały już znacznie bardziej oryginalne tłumaczenia. Jest to klasyczny thriller psychologiczny opowiadający historię wypalonego psychologa, którego żona właśnie popełniła samobójstwo podcinając sobie żyły w noc sylwestrową. Jego 9-cio letnia córka Emily, doskonale zagrana przez Dakote Fanning, bardzo źle przyjęła śmierć matki zamykając się w sobie. Dawid chcąc pomóc jej w odzyskaniu równowagi psychicznej postanawia przenieść się do spokojnego domu położonego w środku lasu, tuż koło małego miasteczka na północ od Nowego Yorku. Liczy, że zmiana otoczenia na pozbawione bolesnych wspomnień pozwoli jego córce szybciej zapomnieć o bolesnej przeszłości. Wkrótce po przybyciu na miejsce Emily nawiązuje kontakt z dziwnym przyjacielem o imieniu Charlie. Dziewczynka niechętnie o nim mówi i wszystko wskazuje, że jest to jedynie wytwór jej wyobraźni. Jednak z czasem jej stan psychiczny stale się pogarsza zamiast polepszać. Najwyraźniej fakt ten jest silnie związany z jej nowym towarzyszem. Jednocześnie w domu moją miejsce coraz to bardziej dziwne i makabryczne zdarzenia...




Nie jest to produkcja niezwykła jednak nie jest to także porażka. Przede wszystkim poraża kompletna schematyczność kolejnych scen. Żebyśmy się źle nie zrozumieli, samą fabułę i rozwój wydarzeń cechuje prawdziwa oryginalność jednak jak zwykle diabeł tkwi w szczegółach. Kolejne sceny aż do bólu korzystają z utartych pomysłów, jak choćby motyw jaskini, walnie przyczyniając się do raczej nużącego klimatu. Aktorzy swą liczebnością także nie powalają, sama gra aktorska co prawda jest jednym z najmocniejszych atutów filmu, ale chyba mogłoby ich być nieco więcej? To oraz niezbyt rozbudowana sceneria (2/3 akcji ma miejsce w jednym i tym samym domu) dają pewne pojęcie o faktycznym kształcie kosztorysu.




Co się rzadko w Hollywood zdarza scenariusz został od początku do końca napisany przez jedną osobę. Ari Schlossberg zrealizował własną, opartą na jego wewnętrznych doznaniach, ideę. Znamiennym jest naturalny dla człowieka z dziesięcio milionowego miasta lęk przed ponurym i pustym lasem. Niestety to co dobrze wygląda na papierze niekoniecznie musi się nadawać do ekranizacji a sam las którym tak się przejmował pełni marginalną rolę.

Chyba największą wadą całego filmu jest niezwykły klimat przynudzający widza od pierwszej do ostatniej minuty. Akcja nabiera tempa jedynie nieco przed końcem gdy mamy się nareszcie dowiedzieć co tak naprawdę się dzieje. John Polson zastosował tu połowiczną zasadę Chiczkoka obciętą pod koniec. Co to znaczy? Ano po prostu na początku nie dzieje się w zasadzie nic godnego uwagi, potem wszystko powoli nabiera tempa aby zostać zepsute na zakończenie. Miało tu chodzić o połączenie strachu (opartego na naszych zwierzęcych lękach) i tajemnicy trzymającej widza cały czas przed ekranem. Obie te rzeczy zostają bezpowrotnie stracone gdy stanowczo za wcześnie reżyser wykłada wszystkie karty na stół, chyba dzieje się tak ponieważ nie zostaje w nas wypracowana troska o los bohaterów i w związku z tym samo zakończenie nie jest niczym ekscytującym. Owe niewyjaśnione zjawiska zostały zaprojektowane na wzór śladów które dobry detektyw jest wstanie przeanalizować i dojść do prawdy znacznie wcześniej niż reszta widowni, jednocześnie stanowią jedyne ekscytujące momenty po których akcja znowu zwalnia do poziomu postępowania sądowego. W związku z powyższym sam film można porównać do średniej jakości kryminału którego cały urok pryska jak bańka mydlana z chwilą ujawnienia mordercy i w konsekwencji ponowne jego czytanie mija się z celem.




Jak już wcześniej wspominałem jedną z największych zalet filmu jest niebywała jakość aktorstwa. Zarówno Dakota Fanning jak i Robert De Niro wydają się być stworzeni do swoich ról. De Niro jakoś ostatnio niebywale upodobał sobie role ojca w czym sprawdza się naprawdę wyśmienicie. Cóż mogę więcej o nim napisać? Dobry aktor będzie po prostu kreował dobre postacie. Jednak to nie on ale młoda Dakota staje się oczkiem w głowie widza. Ta dziewczynka ma po prostu aktorstwo we krwi. Pomimo młodego wieku zdołała wręcz perfekcyjnie odegrać poszczególne skomplikowane emocje przebijając w tym co robi wiele amerykańskich supergwiazd. Jej opanowania i precyzja w połączeniu z zabarwionymi na czarno włosami oraz wielkimi, głębokimi jak studnie oczami tworzą niezwykle mroczną a zarazem nastrojową postać. Jeśli macie trudność z wyobraźnią przypomnijcie sobie dziewczynkę z rodziny Adamsów, w zasadzie już pięć minut po rozpoczęciu seansu byłem pewien, ze stanowi ona wzór dal Emily. Tak na marginesie nie mogę pozbyć się wrażenia jakby honoraria aktorów stanowiły około połowy kosztów całej produkcji.




Zbierając to co powiedziałem w całość uzyskujemy wizję pomysłowego scenariusza, napisanego z pasją, który jednak źle zniósł przeniesienie na duży ekran. Powoli czytając jakąś powieść możemy obserwować wewnętrzne przemyślenia bohaterów a dzięki dokładnym opisom przeżywanych przez nich emocji wczuwamy się w ich położenie. Jak by na to nie spojrzeć, nawet najlepiej zagrany grymas nie zastąpi pół strony opisu wewnętrznych przeżyć. Choć w opiniach, że oglądając "SIŁĘ STRACHU" można się bardziej uśmiać niż przestraszyć dominuje sarkazm, brutalna prawda jest jednak taka, że ten film jest po prostu nudny! To doskonale zaprojektowany i nakręcony thriller ale zbyt wiele czasu poświęcono na refleksje nad obecnym stanem postaci a zbyt mało na popychanie akcji do przodu w efekcie wywołując ziewanie na sali kinowej. Podejrzewam, że miłośniczki mydlanych oper znajdą tu coś dla siebie ale reszta potencjalnych widzów może się poczuć zawiedziona. Tym niemniej po wyjściu z kina spędzicie trochę czasu kontemplując na tym co właśnie zobaczyliście więc chyba nie jest aż tak źle żeby nie opłacało się na to pójść.